به نقل از «فارس»

نقش پهبادها در ماموریت های حفظ صلح سازمان ملل

تاریخ انتشار: ۵ دی ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۶۲۴۹۴۹۴

صلح بانان سازمان ملل از پهبادها برای حفاظت از غیرنظامیان دربرابر اقدامات خشونت آمیز استفاده می کنند. پهبادهایی که در این ماموریت ها به کار می روند با بقیه فرق دارند.آنها تسلیحات با خود حمل نمی کنند.

گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: معمولا هر وقت اسمی از پهبادها در خبرها می آید، دلایلی منفی و ناخوشایند دارد، مثل استفاده از آنها در کشتن مناقشه برانگیز تروریست های مظنون در خاورمیانه، بمباران تاسیسات نفتی سعودی یا اقدام به ترور نیکولاس مادورو رئیس جمهور ونزوئلا.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

چیزی که بسیاری از مردم نمی دانند این است که صلح بانان سازمان ملل از پهبادها برای حفاظت از غیرنظامیان دربرابر اقدامات خشونت آمیز استفاده می کنند. پهبادهایی که در این ماموریت ها به کار می روند با بقیه فرق دارند.آنها تسلیحات با خود حمل نمی کنند.
من استفاده سازمان ملل از پهبادها را از زمان شروع استفاده از آنها در سال 2013 دنبال کرده ام و با صلح بانان سازمان ملل و مقاماتی که با استفاده از آنها آشنایی دارند صحبت کرده ام. به اعتقاد من پهبادها توان بالقوه نجات جان مردم را دارند. 
اما این حرف به این معمنا نیست که آنها ضرورتا چنین کاری را انجام نیز می دهند.

رواج خشونت
سازمان ملل اغلب برای کمک به حفظ آرامش در مناطق آشوب زده در گوشه و کنار جهان فراخوانده می شود و با اعزام سرباز، پلیس و دیگر افراد متخصص از کشورهای عضو سازمان ملل به مناطق درگیری واکنش نشان می دهد تا نقش نیرویی واسط را بین گروه های درگیر ایفا کند و از شدت خشونت ها بکاهد.
در کشورهای درگیر جنگ داخلی و کشمکش های فرقه ای، غیرنظامیان معمولا در جریان خشونت ها گرفتار می شوند و به طور تصادفی یا عامدانه از سوی ستیزه جویان مسلح هدف قرار می گیرند.
مثلا در جولای 2016 جنگ بین شبه نظامیان مسلح در جوبا پایتخت سودان جنوبی موجب زمینگیر شدن سربازان سازمان ملل در پایگاه خود شد، به گونه ای که آنها دیگر قادر به انجام هیچ کاری در محافظت از غیرنظامیان نبودند. وقتی بیشتر از دو هفته بعد این جنگ ها خاتمه یافت 73 غیرنظامی جان خود را از دست داده بودند، 217 زن و دختر مورد آزار و اذیت جنسی قرار گرفته بودند و 36 هزار غیرنظامی به اردوگاه های آوارگان پناهنده شده بودند.
فقط یک سال بعد در سال 2017 در جمهوری آفریقای مرکزی، بر اساس اعلام یک گروه دیدبان حقوق بشر، در نتیجه شقاوت هایی که در حق غیرنظامیان تحت حفاظت سازمان ملل صورت گرفت، 188 کشته شدند، 25 زن و دختر مورد تعرض قرار گرفتند و عده زیادی دیگری بی خانمان شدند.
این نوع حوادث در طول چندین دهه ای که از اقدامات صلح بانی سازمان ملل می گذرد امری شایع بوده و در جریان این خشونت ها، با اینکه این عده ظاهرا تحت حفاظت سازمان ملل قرار داشته اند، غیرنظامیان سلاخی شده اند، مورد تجاوز قرار گرفته اند یا بی خانمان شده اند.

کمک از راه هوا 
از سال 2014 سازمان ملل در مناطق درگیری جمهوری دمکراتیک کنگو و اخیرا در مالی و جمهوری آفریقای مرکزی، برای گردآوری اطلاعات به امید هدایت صلح بانان به سمت مردم و مکان هایی که مورد تهدید قرار دارند، از پهبادها استفاده کرده است.
این کار در تئوری خوب به نظر می رسد، اما هیچ مورد شناخته شده ای وجود ندارد که در آن پهبادها عملا کاری کرده باشند که به جابه جایی صلح بانان و نجات جان غیرنظامیان به دست آنها انجامیده باشد. دست کم هنوز چنین موردی وجود ندارد.
سازمان ملل در گذشته نیز کوشیده است برای حفاظت از غیرنظامیان از راه های جدیدی استفاده کند که همگی کارآیی نداشته اند. برای مثال هواپیماهایی که برای حفاظت از غیرنظامیان در سودان جنوبی یا جمهوری آفریقای مرکزی مورد استفاده قرار می گرفتند، در نهایت از سوی سربازان سازمان ملل بر روی زمین دنبال نمی شدند. در نتیجه با قطعیت نمی توان گفت که به کارگیری شیوه های جدید واقعا نتایج بهتری به دنبال داشته اند.
البته استفاده از پهبادها در مکان های درست می تواند کار پیچیده ای باشد. در جمهوری دمکراتیک کنگو پنج پهباد برای پوشش بیش از 1500 کیلومتر مربع وجود داشت، اما بودجه موجود تنها برای عملیات یکی از آنها در هر لحظه کفایت می کرد. بر روی زمین در ازای هر 50 کیلومتر مربع یک صلح بان وجود دارد. این تعداد برای ضمانت یک واکنش سریع نسبت به بحران ها بسیار کم است.
حتی اگر پهبادها در مکان های کلیدی قرار داشته باشند، اطلاعاتی که گردآوری می کنند باید با سرعت کافی به سربازان حافظ صلح انتقال داده شود  تا آنها بتوانند با ورود به بحران، از بروز خشونت ها جلوگیری کنند. خلبانان پهبادها، تحلیلگران اطلاعاتی و خود صلح بانان برای آنکه سرعت کافی برای نجات جان غیرنظامیان را داشته باشند، باید در هماهنگی بسیار نزدیکی با هم کار کنند.
پهبادهای سازمان ملل غیرمسلح هستند، در نتیجه کسانی که از طریق کنترل از راه دور آنها را به پرواز درمی آورند، باید گزارش هایی را تهیه کرده و داده ها را به واحدهای اطلاعاتی ارسال کنند تا مشخص شود که آیا در منطقه عملیاتی آنها تهدیدی برای غیرنظامیان مشاهده می شود یا نه و اگر چنین است، صلح بانان باید کاری درمورد آنها انجام دهند. بیشتر ماموریت های سازمان ملل از عده یا تجهیزات کافی برای تجزیه و تحلیل تصاویر گرفته شده برخوردار نیستند در نتیجه این روند می تواند روزها یا هفته ها به طول انجامد.
برای مثال در جمهوری دمکراتیک کنگو 15 افسر اطلاعات و اخبار سازمان ملل کار می کنند، اما آنها می گویند برای تجزیه و تحلیل حجم کاری که در مقابل آنها قرار دارد، به صدها همکار دیگر نیاز است. با این حال سازمان ملل از نظر تاریخی از انجام فعالیت های اطلاعاتی اجتناب کرده است، چون چنین فعالیت هایی با عملیات های پنهانی مرتبط می شود که  با اهداف این سازمان که  شفاف و علنی و بدون فریبکاری عمل کردن است، مغایرت دارد.
حتی اگر صلح بانان بتوانند به موقع به اطلاعات دست پیدا کنند، اگر از نفرات یا وسایل نقلیه گشتزنی یا هلی کوپتر کافی برای واکنش نشان دادن برخوردار نباشند، ممکن است نتوانند با سرعت لازم برای  جلوگیری از آزار و آسیب غیرنظامیان واکنش لازم دست بزنند.

پهبادها وسایل سودمندی هستند
تمام این مشکلات به این معنا نیست که پهبادها در محافظت از غیرنظامیان بی مصرف هستند. برای مثال پهبادهای سازمان ملل توانسته اند گروه های مسلح را در حال قاچاق طلایی شناسایی کنند که اعتقاد بر این بود پول آن برای تامین مالی گروه های مسلح و فعالیت های آنها به مصرف می رسد. این خبر به اطلاع سازمان ملل رسانده شده و مقامات مانع از قاچاق طلاها شدند. همچنین در جمهوری دمکراتیک کنگو پهبادها توانسته اند در نجات جان 14 نفر بعد از واژگون شدن قایق آنها کمک کنند.
به اعتقاد من این اقدامات و دیگر اقداماتی که با هدف جلوگیری از خشونت صورت می گیرد، می تواند با پشتیبانی گسترده تر کشورهای عضو سازمان ملل موثرتر نیز شوند. هر چند در سال های اخیر کشورهای ثروتمند از میزان مشارکت خود در بودجه صلح بانی سازمان ملل کاسته اند و از تعداد سربازان خود که به این قبیل ماموریت ها اعزام می شوند کم کرده اند. این کار باعث شده که ماموریت های صلح بانی با تجهیزات ناکافی و سربازان فاقد آموزش های لازم از کشورهای فقیر انجام شود.
نویسنده: مایکل یک پل(Michael Yekple) دانشجوی دکترای مطالعات امنیتی در دانشگاه مرکزی فلوریدا
منبع: https://b2n.ir/538788

انتهای پیام. 

 

منبع: فارس

کلیدواژه: سازمان ملل خشونت صلح غیرنظامیان

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۲۴۹۴۹۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

زباله فضایی در دام دوربین ماهواره ژاپنی افتاد

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از بی بی سی، این زباله فضایی در حقیقت بخشی از موشکی است که ۱۵ سال قبل در فضا رها شده است.

ابعاد قطعه موشک حدود ۱۱ در ۴ متر با وزن ۳تن است. این نخستین باری است که با یک زباله فضایی به این بزرگی در فضا قرار ملاقات گذاشته می شود. شرکت آسترواسکیل مشغول توسعه کسب وکاری است تا سخت افزارهای زائد و اضافی در مدار زمین را از بین ببرد.

البته این بار زباله فضایی را از بین نمی برد زیرا ماموریت فعلی برای آزمایش حسگرها و نرم افزارهای مورد نیاز برای عملیات های ایمن نزدیک شدن به زباله انجام شده است. اما تلاش برای جذب یک زباله فضایی بزرگ در فضا در چند سال آینده انجام می شود. چالش زباله های فضایی و استفاده متناسب از فضا اخیرا به یک موضوع مهم تبدیل شده است.

از زمان آغاز عصر سفرهای فضایی در سال ۱۹۵۷ میلادی تاکنون انبوهی از زباله ها از پوسته رنگ تا بوسترهای رها شده موشک، در مدار زمین پراکنده شده اند. در این میان قطعات موشک به دلیل حجم شان بسیار خطرناک هستند. بخشی از موشک در تصویر دیده می شود مربوط به وسیله پرتاب H-IIA ژاپن است که یک فضاپیمای سنجش دی اکسید کربن را در ۲۰۰۹ میلادی به مدار زمین برد. بوستر بالایی موشک فضاپیما را به ارتفاع ۶۰۰ کیلومتری زمین رساند. اما در حالیکه برخی از موشک های مدرن تضمین می کنند تمام قطعات آنها پس از پرتاب به زمین بازگردد، این بوستر H-IIA در مدار زمین ماند.

آسترواسکیل ماموریت ملاقات با این زباله را Adras-J نام گذاری کرده است. این ماموریت به وسیله یک فضاپیمای هوشمند انجام می شود که در ۱۸ فوریه ۲۰۲۴ میلادی به فضا ارسال شد.از آن زمان تاکنون ماهواره مذکور به H-IIA نزدیک تر شده است. ماهواره از دوربین ها و الگوریتم های مختلف برای فرایند نهایی نزدیک شدن به زباله استفاده کرده است. البته این عملیات باید با دقت زیادی انجام شود تا ماهواره با بوستر موشک برخورد نکند. کارمندان انگلیسی آسترواسکیل بخش زمینی ماموریت را ساخته اند که در حقیقت همان سیستم های برقراری ارتباط با Adras-J است.

از سوی دیگر مقرهای کنترل پرواز روی زمین در توکیو و آکسفورد شایر انگلیس به طور مداوم ماموریت را رصد می کنند. قرار است در هفته های آینده تصاویری از این زباله ثبت و اطلاعات بیشتری درباره آن مانند شرایط ساختار، نرخ چرخ آن در فضا و محورهای چرخش آن، جمع آوری شود. در این میان ماهواره سعی می کند دور زباله فضایی پرواز کند. در ماموریت های آینده فضاپیمای آسترواسکیل با کمک بازوهای رباتیک زباله را کنترل می کند.

طبق تخمین سازمان فضایی اروپا هم اکنون ۲۲۲۰ قطعه از موشک های مختلف در مدار زمین قرار دارد.

کد خبر 6090551 شیوا سعیدی قوی اندام